Μεγάλωσα στα προσφυγικά σπίτια της Βέροιας στην οδό Ανοίξεως.
Έπαιξα στους χωμάτινους δρόμους και χόρτασα παιδικά παιχνίδια, μακριά γαϊδούρα, κρυφτό, 1,2,3 κόκκινο φως, μπακότερμα, τσιλίκ τσομάκ, τζαμί, τζιζ....
Πέταξα χειροποίητους αετούς, καβάλησα λαθραία τα διερχόμενα κάρα, έμαθα ποδήλατο στο τεράστιο εσκα του φίλου μου του Κώστα.
Κολύμπησα στις Αλυκές και την Μεθώνη, (νά 'ναι καλά ο Αν. Πασβαντίδης που με το φορτηγό του μαζί με την οικογένεια του μας επερνε μαζί του και εμάς, την μαρίδα της γειτονιάς και μας δρόσιζε με ημερήσιες εκδρομές τα πρώτα καλοκαίρια του '60).
Καταπληκτική γειτονία.
Αλέκος, Κατερίνα, Σπύρος, Βασιλική (νυν Ντέλα Ρουφογάλη-Ρούνικ), Παρθένα, Βούλα, Βαγγέλης, Σπυράκος (εγω είμαι αυτός γιατί ο πρώτος ήταν ο μεγάλος ο Σ. Πασβαντίδης) Χάρης, Κώστας, Τόλης, Τάσα, Λάκης-Γαβριήλ, Κωτσαρής, Κωσταντής (νυν Εκδότης Εφημερίδας και πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Βέροιας), Τρύφων, Μαρία, Μένια, Θοδωρής, Νίκος, Χαρούλα (νυν Δήμαρχος Βέροιας)....
Παλιά γειτονία, το στενάκι το μικρό σου.....

Και όταν στο σπίτι τύχαινε να είναι ξεκούραστος ο πατέρας μου Νίκος Λαμπρινός και με έλεγε κάποια ιστορία από την πατρίδα του στην Μικρά Ασία (το Γιαγιάκ έξω από την Σμύρνη) έβλεπα στα μάτια του την νοσταλγία για τα δικά του παιδικά χρόνια, για τον πατέρα του Λάμπρο (δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα) για την μάνα του Χριστίνα....

Και η γιαγιά μου η Ευλαμπία, από την μητέρα μου Δέσποινα (Πιπίτσα), που μπέρδευε τα Τουρκικά με τα Ελληνικά.
Με μάλωνε γιατί ήμουν πολύ ζωηρός.
"Ασλάν κιοπέκ" με φώναζε. Λιοντάρι και Σκύλος. Με μάλωνε αλλά και μ' αγαπούσε ταυτόχρονα.

Aslan, έτσι με φώναζε η γιαγιά μου. Ήμουν το ζωηρό λιοντάρι της αυλής για εκείνη.
Aslan, έτσι μας φώναζαν οι γιαγιάδες μας στην γειτονιά της Βέροιας που ζούσαν οι οικογένειες των ξεριζωμένων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Ασλάνια, έτσι ήταν η κλήση της παρέας από τον καθένα μας. (Το "ρε μα...κες", ήλθε πολύ αργότερα).
Μα ακόμη και επίθετο ήταν της γειτονίας στην μικρασιατική μας συνοικία. Ο + Γρηγόρης Ακύλας Ασλάνογλου με τα 3 παιδία του-φιλους μας, Τρύφωνα, Κωσταντή και Έλενα (πολύ μικρότερη όμως).

Ο καθένας μας τράβηξε τον δρόμο του. Αρκετοί είμαστε ακόμη σχετικά "κοντά". Οι παλαιοί "έφυγαν" και "'παλαιοί" γίναμε εμείς.
Δόξα τον ΘΕΟ. Μας αξίωσε ώστε να παλιώσουμε.

Έτσι παρέμεινε «Ασλάνης» και διατηρείτε μέχρι και σήμερα.
Όποτε συναντάω άτομα της ηλικία μου και με φωνάζουν έτσι, αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια.

Λοιπόν αυτήν την σελίδα θα την κάνουμε το σημείο συνάντησης όλων των παλαιών φίλων της οδού Ανοίξεως στην Βέροια. Όλων των λιονταριών που μεγάλωσαν χωρίς τηλεόραση και με πολύ παιχνίδι. 

www.aslanis.gr

< Αρχική Σελίδα